Blogs

Met de elektrische auto naar Frankrijk …
 
Als een kind stond ik te huil-schreeuwen “dat het allemaal nog erger was dan ik had kunnen bedenken”, toen ik m’n man aan de lijn had.
Ik stond met de elektrische auto bij een garage ergens in een Belgisch dorpje. De laadpaal en de verschillende laadpasjes leken niet te werken en ik had geen data-bereik op mijn telefoon. 
 

Ik was bij mijn 21-jarige neef op bezoek. Ik had een plastic bakje met een halve geschilde, ontpitte mango mee, een snijplank, sinaasappel, banaan en een kartelmes. Ik had bedacht: dan gaan we samen fruitsalade maken. Want mijn neef houdt van dingen doen, van koken, snijden, praten over eten, maaltijden bedenken en eten.

Hij heeft in zijn woonruimte geen keuken, dus we deden het aan tafel in zijn woonkamer.

Sinds de wolf in de buurt is, kom ik deze regelmatig tegen (in gedachten). Hoe bijzonder dat de fictieve ontmoetingen minstens zo intens lijken als het 'echt' oog in oog staan met dit roofdier. Oftewel wat een geweldige droommachine is dit 'leven als mens'. 

Praten over het (effect van het) gedrag van een collega of samenwerkingspartner hoeft niet moeilijk of eng te zijn. Vanuit wijsheid stromen de juiste woorden vanzelf. Slechts inzicht in het mechanisme van de menselijke ervaring kan voldoende zijn om geheel neutraal elk gedrag te bespreken en werkafspraken te maken.  

The making of..

Ineens lag vanaf half maart m'n werk goeddeels stil. Trainingen en teamsessies die tot nader order werden verschoven. Coachsessies die niet meer live konden. Een zee van ruimte ontstond, die bij mij al gauw de gedachte opriep: dan kan ik nu mooi verder gaan met wat ik begin dit jaar van plan was. Schrijven over het mysterie van communicatie. Wat gebeurt er als we communiceren: mentaal, emotioneel, fysiek? Wat zorgt voor de klik en de misverstanden? Wat maakt relaties tot een succes?

Laat jij de ander leeglopen?

Iemand is te lang van stof, houdt anderen van het werk met het ongebreideld spuien van feitenkennis of huis-tuin-en-keuken-geklets of klaagt zonder aan te geven wat hij of zij dan wel wil. Dit gedrag frustreert veel managers en leiders. Herken je dit? Uit 'beleefdheid' blijf je luisteren, oftewel zeg je niets maar ben je met je gedachten overal behalve bij het verhaal van de ander.  

Voeding voor jouw ziel

Als de medewerkers die nieuwe werkwijze nu maar meer zouden implementeren... Als mijn leidinggevende maar niet zo star was.... Als de werkdruk en het ziekteverzuim maar niet zo hoog waren... 
Zo verzucht een aantal leiders tijdens de start van de inspiratie- en opfrisdag Verbindend leiderschap.  

Hoe kan die collega nu zeggen: 'Je negeert mij', terwijl ik net binnenkom en voor iedereen koffie heb gehaald?
Waar slaat het op dat juist die deelnemer zegt niets te hebben aan de training terwijl hij bij uitstek zo bot communiceert? Hoezo gaan m'n medewerkers die klantgesprekken maar niet doen, terwijl ik het al drie keer heb aangekaart?
Dagelijks hoor ik bij mijn coachinggesprekken en trainingen dergelijke verontwaardigingen. Hoe kun je er ook anders naar kijken en handelen?

Een 300 meter steile wand. Het leek mij een geweldig idee die te beklimmen. En daarna, via een geasfalteerd weggetje door de bananenplantages, nog eens 300 meter omhoog naar een restaurant met uitkijkpunt over de zee. 

OVER WAAROM WE ONZE EIGEN VERHALEN GELOVEN IPV HELDER ZIEN