Ingediend door Nicole op
Met de elektrische auto naar Frankrijk …
Als een kind stond ik te huil-schreeuwen “dat het allemaal nog erger was dan ik had kunnen bedenken”, toen ik m’n man aan de lijn had.
Ik stond met de elektrische auto bij een garage ergens in een Belgisch dorpje. De laadpaal en de verschillende laadpasjes leken niet te werken en ik had geen data-bereik op mijn telefoon.
Het was me volstrekt onduidelijk waarom ik van de snelweg af was geleid door de laadpaal-app, het regende en er was geen wc of koffie bij het oplaadpunt. De Franssprekende jongen achter de kassa bleek niets van de laadpaal af te weten en suggereerde het telefoonnummer op de laadpaal te bellen.
Ik koos ervoor mijn man te bellen.
Na wat mental coaching van zijn kant 'om rustig te blijven en me te focussen', kreeg ik weer toegang tot mobiele data (ik bleek dataroaming sinds een vorige reis niet meer aangezet te hebben).
Via ‘locatie delen’ ontdekte hij dat de laadpaal evenals een van onze laadpasjes in principe zouden moeten werken. Ik probeerde weer wat en toen lukte het wel... Het was alleen een 50 kW lader wat betekende dat het opladen ongeveer 1,5 uur zou duren. "Dan ga je toch even een boekje lezen", opperde mijn man.
Na een uur in het uitgestorven dorpje zonder bakker te hebben rondgezworven, was ik ‘er weer zo klaar mee’ dat ik ben gaan rijden. De batterij was ongeveer 70% opgeladen maar het leek mij efficiënt om verderop langs de snelweg op zoek te gaan naar een snellader. Daar zou zich in Luxemburg het volgende oplaadavontuur aandienen alleen wist ik dat toen nog niet.
Al rijdend door België, waar ik langs de snelweg geen snellader ontdekte, verwonderde ik me hoe ik zo van de leg kon raken door 'denken'. En dus niet door het feit of er wel of geen sneloplader is langs de snelweg, of de laadpasjes werken, of er mobiel bereik is et cetera.
Wat ik tegen kwam waren mijn verwachtingen over hoe dat opladen zou gaan: na een paar uurtjes rijden lekker even ergens koffiedrinken, croissant, naar de wc en de auto ondertussen een half uur aan de snellader…. En mijn ongeloof over en verzet tegen hoe anders het in de praktijk liep: een kwartier uitzoeken hoe alles werkt, inclusief de hulp van m'n geduldige man en een uur zonder eten en koffie lopen in de regen.
Fascinerend hoe ik leek te verschrompelen tot een hoopje paniek en dit geconstrueerde drama in volheid deelde met m’n man.
Vooraf dacht ik nog: ik ga er geen verhalen over maken hoe zo’n reis voor het eerst in m’n eentje naar Frankrijk en met de elektrische auto zou kunnen verlopen. En dat lukte ook.
Meermalen gaf mijn man aan dat we nog wel even wat praktische informatie moesten doornemen over de auto en het opladen voordat ik zou vertrekken. Maar ik dacht: dat zal wel loslopen, het systeem (zijnde dit lichaam inclusief alle wijsheid) kan dit.
Op de avond voor vertrek luisterde ik met een half oortje naar alle uitleg over de apps, soorten laadpalen, laadpassen en laadkoppen. Ik viel volkomen ontspannen in slaap en was me van geen enkel potentieel probleem en mentaal drama bewust.
In dat kwartier van praktische onwetendheid viel ik even helemaal samen met denken hoe vreselijk (ingewikkeld) dit alles was. Er leek (vrijwel) geen bewustzijn te zijn dat ik gewoon een ervaring had en dat er in essentie niets aan de hand was. Ook niet als ik daar nog uren had moeten staan, naar een ander dorp verderop had moeten rijden of er een sleepauto had moeten komen om me naar een volgende laadpaal te slepen.
Het blijft lastig te begrijpen met dit brein dat dat niet erg zou zijn… Dat welzijn los staat van welke omstandigheid dan ook in de buitenwereld. Dat het nooit de oplaadpaal of de auto is die mij paniek aanjaagt. Nee, het enige wat ik ervaar is het denken over de situatie. En dat dat geheel onschuldig gebeurt en geen enkel probleem is.
