Ingediend door Nicole op
Hoe kan die collega nu zeggen: 'Je negeert mij', terwijl ik net binnenkom en voor iedereen koffie heb gehaald?
Waar slaat het op dat juist die deelnemer zegt niets te hebben aan de training terwijl hij bij uitstek zo bot communiceert? Hoezo gaan m'n medewerkers die klantgesprekken maar niet doen, terwijl ik het al drie keer heb aangekaart?
Dagelijks hoor ik bij mijn coachinggesprekken en trainingen dergelijke verontwaardigingen. Hoe kun je er ook anders naar kijken en handelen?
Het geïrriteerd zijn, is volgens mij een volstrekt 'normale staat van tijdelijk zijn'. Het geeft aan dat je in een verhaal zit wat je ook emotioneel beleeft. Namelijk: Je vertelt jezelf dat iemand of iets vreselijk irritant is. Die gedachten zorgen voor fysieke en emotionele ervaringen. Je hartslag gaat omhoog, er komt dopamine vrij, je voelt stress, boosheid, wilt vechten, vluchten of je bevriest. Dat duurt zo'n 30 seconden.
Eigenlijk niks aan de hand zou je zeggen, als je je hiervan bewust bent.
Echter, er vinden complicerende processen plaats die dat in-zicht versluieren. Door de heftigheid van de gevoelens, gaan we denken dat onze gedachten waar zijn. (Waarom zouden we ons anders zo voelen; die persoon is echt heel irritant.) En we gaan onze gedachten voeden; we pakken nog meer briefjes uit de grabbelton 'Jezelf lekker irriteren'. Nog meer overtuigingen, meningen waarom die ander echt niet deugt. En ook dat voelen we weer in volheid. En we gaan er naar handelen: terugsnauwen, in de aanval, jezelf verdedigen. 
En, wat soms ook nog kan: we gaan ons irriteren aan onszelf. Niet te geloven, dat jij je nu zo opfokt over deze persoon. Je zou toch beter moeten weten. Daar wil ik nu echt van af. Daarop heb ik coaching nodig of een training. En zo pakken we nog vele briefjes uit de grabbelton 'Jezelf lekker irriteren aan jezelf'.
Zelf heb ik ook zo m'n favorieten om me aan te irriteren. En betrap ik mezelf dan op de gedachte dat het in dit geval wel heel logisch is, omdat deze persoon echt objectief gezien.... is.
Tegelijkertijd zie ik steeds vaker dat ik me soms gewoon aan iemand erger. Omdat ik nu eenmaal af en toe briefjes pak uit de grabbelton der gedachten. Ze poppen op, het zijn er eindeloos veel, ik snap hun oorsprong lang niet altijd en heb ook lang niet altijd een verklaring waarom ik me nu juist aan die persoon irriteer.
Ik zie steeds meer dat dit is hoe ik mijn leven beleef. Een compilatie van ervaringen (opgebouwd uit gedachten + emoties). En met tussenpozen: momenten dat ik even ben met wat is. Waarbij ik schijnbaar niet in een grabbelton graai, maar alle grabbeltonnen te samen omvat.
Herkenbaar, of juist niet? Ik ontvang graag je reactie.
