F(rust)ratie

Error message

Deprecated function: Array and string offset access syntax with curly braces is deprecated in include_once() (line 20 of /home/mediawijs/domains/communicatiewijs.nl/private_html/includes/file.phar.inc).

De paradox van de interpersoonlijke communicatie

Je mond houden of juist de hete aardappel op tafel leggen? We hebben er zo onze meningen over wat het meest effectief is. En ook over welke vorm ons 'natuurlijk' past. "Ja, ik ben nu eenmaal een binnenvetter" of "flapuit".
Mijn inzicht: het maakt niet zo veel uit welke strategie je kiest. Belangrijker is de manier waarop je open of stil bent. 


Vanuit de Verbindende Communicatie wordt een paar geweldige tips gegeven voor open communicatie in lastige situaties. 'Oordeel in je voordeel' is er een. Daarmee bedoelen we: Het is heel handig en volstrekt geoorloofd dat je oordelen over anderen hebt. Alleen: gebruik ze als interne informatie. Vertaal je oordeel naar welke behoefte wel of niet vervuld is bij jou. Ga daarover vervolgens het gesprek aan. Vind je iemand traag? Dan heb je mogelijk behoefte aan voortgang en/of afronding. En kan het gesprek gaan over 'hoe verder' in plaats van 'wat frustrerend'.

Nog zo'n mooie: Doe verzoeken. Vraag heel concreet wat je wél wilt. En niet wat je niet wilt. In plaats van "Willen jullie niet zo negatief zijn" vraag je: "Kunnen jullie aangeven wat je graag terugziet in dit voorstel?" 
Twee concrete vormen van communicatie waarbij je in principe alles op tafel legt. En, waarbij je wel woorden kiest die verbinden in plaats van verwijderen. 

De keerzijde van die open communicatie kan zijn, dat je te veel gewicht hecht aan je eigen verzonnen verhalen. Want, uiteindelijk zijn het natuurlijk maar gedachten. Je vertelt jezelf dat iemand traag is en door de kracht van je bewustzijn voel je vaak meteen de frustratie opvlammen. Dit maakt je verhaal heel echt: het voelt waar dat diegene traag is en jij voortgang wilt. Terwijl dit meer een demonstratie is van hoe wij onze - zelf gecreëerde - realiteit ervaren als mens.

Op zo'n moment kunnen we ook 180 graden de andere kant opkijken. We door-zien hoe we werken: 'Aha, dit is hoe ik mijn gedachten op dit moment beleef'. Door je dit te realiseren, verandert je ervaring als vanzelf. Doorgaans verdwijnt de frustratie en ontstaat ruimte om iets nieuws te laten ontstaan. Iets wat we met ons cognitieve brein alleen niet hadden kunnen bedenken. Door onze mond te houden - in de stilte - krijgen we in-zichten. Bijvoorbeeld dat rust en vertrouwen op z'n plaats is, in plaats van te gaan jagen en er iets van te zeggen.
Je mond houden is dan een bewuste keuze in plaats van een 'kwestie van persoonlijkheid' of een manier om gedoe of angst te voorkomen.

Ben benieuwd naar jouw inzichten en ervaringen met deze paradox en ontvang graag je reactie.