Ingediend door Nicole op
Is echt alles denken volgens jou?
vroeg een vriendin terwijl we een frietje speciaal aten.
Ja, antwoordde ik
inmiddels ervaar ik dat zo.
Ik kan 70% met je meegaan
dat het heel vaak denken is
waar je tegenaan kijkt, zei ze.
Maar het zijn deels toch ook de omstandigheden
die meespelen voor je geluk?
Het nest waaruit je komt,
de genen die je hebt,
tekorten aan bepaalde hormonen et cetera.
Iemand heeft mogelijk toch een aanleg voor depressie?
Ik weet het niet.
Het klinkt heel logisch, zei ik.
Maar voor zover ‘ik’ het kan ervaren
hoe het hier beleefd wordt via ‘mij’
komt telkens uit het niet iets
iets op.
Dat lijkt een kleur te hebben: groen, geel, paars, rood, bruin.
En gegrepen te worden (ja meer geel!)
of afgestoten (nee, geen bruin!).
En dat alles kan gezien worden:
Wat een kleurenzee,
wat een grote groene golf.
Wetende dat je tegen denkcreaties aankijkt
die levensecht voelen
en tegelijkertijd onstoffelijk zijn.
Als je voldoende inzoomt op DNA en hormonen
blijft er niet iets over, volgens kwantumfysici.
Behalve het mysterie
van interactie.
Stel dat we het daarmee moeten doen?,
vroeg ik.
Zeg jij dan tegen een depressief persoon:
je kijkt tegen denken aan?, vroeg ze.
De frietjes waren op. We kregen trek in koffie.
WORDT VERVOLGD
